Love India

In Udaipur een heerlijk vakantie gevoel. Lekker wakker worden met een omelet, milk coffee en een windje op het dakterras. We hoeven niks. Onze driver is flexibel dus perfect. Voor het eerst geskypt met twee vriendinnen en dat was toch wel heel fijn, even bijkletsen en gewoon contact hebben. We lopen nog wat rond door de leuke straatjes en we blijven maar naar winkeltjes kijken. We gaan weer terug naar de kleermaker om te kijken of de jas, jurk en bloezen nog bijgesteld moeten worden. Nog een paar kleine veranderingen en dan ben ik blij! De winkelier van ‘Little Armani’ haalt natuurlijk al zijn verkoop skills weer uit de kast en ja hoor, nog een jas verkocht. “Ma’am just looking, no charge.” Mama laat ook een jas maken. We zijn steeds blij met alle spullen maar van de andere kant schamen we ons steeds dat we blij-ven kopen. We nemen ons voor: oké nu echt niks meer. En het lukt gewoon niet. Al deze spulletjes zijn zo mijn ding! Ik weet zeker dat wij erg goed zijn voor de Indiase economie ;-)
Wat leuk is, is dat je bij alle winkels waar je geïnteresseerd bent een stoel en drinken aangeboden krijgt; koffie, chai massala, water of cola het maakt niet uit (alles dat we krijgen is ongelofelijk zoet! Niet zo goed voor onze dagelijkse buikpijn). Ze nemen uitgebreid de tijd voor je en zijn heel geïnteresseerd en echte charmeurs (omdat ze top-verkopers zijn natuurlijk, maar dat maakt niet uit wij vinden het leuk). Het afdingen gaat ons al goed af, vandaag zei een verkoper tegen ons ‘You are very hard bargain).

We gaan naar het Monsoon Palace boven op de berg in Udaipur. De Maharana heeft dit paleis laten bouwen zodat hij tijdens de Moesson de stad boven de regen kon zien. Het is alleen nooit echt gebruikt omdat bleek dat het lastig was om water naar boven te pompen (hadden ze beter eerder kunnen bedenken vóórdat ze weer een duur paleis bouwen). De weg naar boven is een enorme lange en slinger bergweg. Het is ook een wildlife sanctuary maar we hebben helaas geen beren en tijgers gespot. Het paleis zelf was niet zo geweldig maar het uitzicht geweldig. Mooi uitzicht over de meren van Udaipur, de paleizen op de meren, de vele bergen en huisjes. We zijn precies met zonsondergang hier, prachtig! Allerlei Indiërs komen vragen of ze met mij op de foto mogen. Ik vind het nog steeds een raar idee maar ik doe het maar gewoon. Zeker in dit geval! Doordat ze het aan mij vragen kan ik ze ook deze gunst terug vragen en kan ik ongestoord met prachtig kleurrijk geklede Rajastaanse dames op de foto. Ik probeer soms stiekem foto’s van de mooie mensen te maken want ik vind het raar om het uitgebreid en opvallend te doen.

’s Avonds eten we in het prachtige hotelpaleis Jagat Niwas met een geweldig uitzicht op het meer. Lekker cocktailtje erbij en het eten was geweldig (westers :-) ). We love Udaipur.


Dag 11

We vertrekken redelijk laat omdat we nog naar de kleermaken moesten voor mama’s jas, hij is prachtig. Rond 12.00uur naar Jodhpur. De wegen in India zijn af en toe zo ongelofelijk slecht, ook al is het dé hoofdweg tussen twee grote steden. Stenen op de weg, sommige stukken onverhard, helemaal opgebroken. Alles hobbelt en bobbelt, lekker slapen in de auto kan meestal ook niet. Met een binnendoor weggetje tijden we naar Ranakpur waar we een Jaintempel gaan bekijken. Het Jain geloof is nog een stapje strenger dan het Hindoeïsme. De Jaintempels zijn ongelofelijk (binnen mogen we helaas geen foto’s maken). Alles is van marmer met wel 72 pilaren binnen. Vanaf de vloer tot het plafond is alles bewerkt met dieren, olifanten, patronen, goden en nog meer. Op een foto komt dit niet goed tot zijn recht maar het is echt bijzonder om het in real life te zien. Binnen in de tempel komt een jonge priester naar ons toe (echt of nep, dat weet je hier nooit). Hij vraagt of hij voor ons mag binnen en onze eerste reactie is: ‘We don’t have money’ (was ook echt zo op dat moment, anders hadden we niet kunnen weigeren en hem wel wat gegeven). Kun je nagaan hoe het er hier bij de heilige plaatsen aan toe gaat voor toeristen. Naderhand moest ik zo lachen. Ik vind het belachelijk dat na 2 weken India onze reactie zó is als iemand voor je wil bidden. Ongelofelijk eigenlijk. Uiteindelijk heeft hij toch een kort gebedje voor ons gedaan en kregen we een mooie gele tikka. “No problem, you are our guest”. Hij kon natuurlijk ook niet weigeren om toch voor ons te bidden ook al konden we niks betalen, dan zouden we immers weten dat alles om geld gaat ;-). Niks is voor niks, ze willen overal geld voor. De (voor ons heilige) Rough Guide India verklaart dit deels. Éen van de 3 levensdoelen van het Hindoeïsme is het vergaren van materiële rijkdom. Hoe vriendelijk en hartelijk de Hindoes soms lijken, uiteindelijk gaat (bijna) alles om geld, maar dat hoort dus bij het geloof. Ik vind het wel fijn om dit te weten, want soms kon ik het niet plaatsen. Als de Indiërs geld ontvangen maken ze een gebaar en houden het geld tegen hun voorhoofd aan en daarna tegen het hart.

Onze driver stopt ergens langs de weg en komt terug met mega veel bananen, ik denk wel 5 kilo. We rijden een stuk verder en opeens stopt hij en begint hij bananen uit het raam te komen. Er komen we 30 aapjes aan, ook met baby’s. Ze komen op de auto zitten of vangen de bananen vanaf een afstandje. Heel leuk! Het zijn hele ondeugende aapjes met een brutaal koppie. Deepak heeft zijn raam iets te ver open en hup daar komt een arm naar binnen, snel maar het raam wat meer dicht doen. Wij toeristen blijven natuurlijk maar foto’s maken… Apen lopen hier overal gewoon rond, ook in de steden. Ik was bang voor ze in het begin, maar hier zijn andere apen dan in Delhi en deze laten je met rust gelukkig. In Delhi hadden ze ook apen aan touwtjes die ze kunstjes lieten doen voor geld en bij mensen op de schouder zetten voor geld, heel zielig. Mensen hier kijken heel raar op als we zeggen dat er in Nederland geen apen zijn, alleen in de dierentuin.

We komen in Jodhpur aan in het donker, de drukke auto-periode. We moeten naar het oude gedeelte waar het het drukste is. We zitten in een hele schattige Haveli met kleurrijk bewerkte muren en meubels, gouden bewerkte deuren, een klein zwembadje en een rooftop met uitzicht op het mooi verlichtte fort. We gaan alleen even naar de bekende kruiden winkel om kruiden te kopen voor de heerlijke chai massala, degene die we bij Deepak thuis hebben geproefd en die was echt de beste! Helaas zitten onze backpack prop en prop vol, meer kopen kan dus echt niet.

Jodhpur is een van de grootste steden van India. We hebben er niet echt interesse in en gaan op tijd naar bed, wekker om 6 uur zodat we Jodhpur rustig kunnen bekijken en zien ontwaken. ’s Ochtends vroeg lopen we wat door de nauwe steegjes. Jodhpur staat bekend als the Blue City, helaas zijn er nog maar een paar huisjes zacht babyblauw en de rest gewoon normaal. Kinderen maken zich klaar in uniform om naar school te gaan, koeien liggen op de grond, mensen slapen op straat en er is stank. Heel veel stank. Ik met mijn zwakke maag, moe en vroeg in de ochtend kan dat even niet handelen. Ik loop kokhalzend over straat – het gaat net goed – en we maken maar een klein rondje en gaan terug naar de Haveli. Het is nog geen 7.00 uur en we zien al jongens cricket spelen. Ze hebben zich waarschijnlijk al gedoucht, netjes aangekleed en gebeden – dit is waarschijnlijk de enige vrije tijd die ze hebben voor school en werken om nog te spelen. School is vaak al rond 12.00-14.00 uit daarna gaan kinderen al werken (gelukkig zien we bijna alle kinderen naar school gaan, dat is goed). Een jongen vertelde ons dat hij vanaf zijn 12e begon te werken en dat hij 5 roepies per dag kreeg toen. 70 roepies is 1 euro, 5 roepies is dus drie keer niks. Toen we in Udaipur in een restaurantje aten bediende een klein jongentje ons, ik denk dat hij 10 jaar was. We hebben betaald, fooi gegeven en willen opstaan en gaan. Ik wil hem toch graag wat geven en geef hem snel 10 roepies (voor ons nog geen 0,10 cent maar hier zijn ze er heel blij mee). Je ziet hem kijken, twijfelen, en dan krijgt hij een big smile,“Thank you”. Eenmaal buiten kijk ik nog eens om om te kijken of hij het geld niet hoeft in te leveren aan het oudere personeel maar zo ziet het er niet uit. Hij zag er zielsgelukkig uit, zo veel geld! Ik heb er de hele dag nog aan gedacht, ik vond het heel fijn hem zo blij te maken.

We vertrekken richtig de woestijn van Jaisalmer waar we een kamelensafari zullen doen, twee dagen Jaisalmer en vervolgens de nachttrein naar Delhi om daar het vliegtuig naar Kashmir te nemen.
Ik ben hier bijna twee weken maar het lijkt al zo veel langer! Ik ben wel blij dat we al gewend zijn. We kijken niet meer raar op van de koeien op de weg en alle andere 'andere' dingen.
We genieten nu gewoon vooral :-)