Kamelensafari en Jaisalmer - laatste dagen Rajasth

Laatste dagen in Rajasthan alweer....

Aangekomen in een klein dorpje 55 km van Jaisalmer. Het dorpje is echt primitief met hutjes van klei en rieten daken, zoals je ze in Afrika ziet. In het veld zie je vooral de vrouwen werken. We komen aan bij ons kamelensafari- ‘kamp’ en krijgen meteen wat te drinken. We zien dat we niet alleen zijn, een Zwitser van 30 jaar zal samen met ons op safari gaan. Hij reist een maand lang alleen door Rajasthan maar aangezien het toeristenseizoen nog niet begonnen is hier ivm de warmte, is hij blij wat contact te hebben met andere westerse mensen. Helemaal alleen is hij natuurlijk niet, hij heeft ook een driver. Zijn driver is Sikh en heeft een hele mooie tulband, hij noemt zichzelf Happy. En zo ziet hij er ook uit! Heel vrolijk, spreekt goed Engels en zit vol met goede adviezen. Met Happy wordt een trip nog een stuk leuker en vrolijker. Ook geeft hij ons allemaal adviezen en tips over reizen en steden. Hij waarschuwt ons voor de nep-priesters en de mensen bij Fatehpur Sikri die je kleding laten kopen voor de armen en ze vervolgens moet offeren. Hij vertelt dat het puur business mannen zijn, en dat ze hetzelfde kledingstuk daarna weer aan andere toeristen verkoopt. Dit vind ik niet leuk om te horen! Ze waarschuwen je er overal voor maar toch zijn we te goed gelovig. Ik weet nu wel dat ik echt niets meer geef aan dit soort mensen. Ze hangen een geweldig mooi verhaal op en je bent blij dat je wat goeds kunt doen voor de armen mensen, maar zo zie je maar.. Het is jammer dat ik door dit soort dingen heel achterdochtig wordt. Bij alles vraag ik me nu af ‘wat willen ze en is het wel echt’.

Omdat het erg warm is wachten we even met vertrekken op de kameel. Hoe lang dat ‘even’ is in India weet je nooit… Happy driver wordt opgetrommeld om een vrouw uit het dorp naar het ziekenhuis te brengen want ze is aan het bevallen. “I will be back, 5 minutes”. Wij vrezen het ergste en snappen niet waarom we op hem moeten wachten, hij gaat immers niet mee op safari, maar hij is netjes binnen 10 minuten terug. Dan vertrekken we! We hebben alle 3 een eigen kameel en er gaan nog 2 kamelen jongens te voet mee. Het opstijgen is wel spannend! De kameel zit op zijn voor-knieën en achter-knieën (ze hebben een hele rare houding). Hij gaat eerst op zijn achterpoten staan dus ik moest helemaal naar achteren leunen om er op te blijven zitten. Vervolgens gaat hij op zijn voor-enkels staan en dan staat hij helemaal recht. Het hobbelt nogal!! Daar gaan we… Door het platteland met wat hutjes en een hoop koeien heen. Er groeit af en toe gras en er staan wel wat struiken en bomen. Niet helemaal wat ik had verwacht van woestijn. De kamelenjongen vertelt dat we de grote ronde gaan maken en we zien de zandduinen al in de verte. Heerlijk de rust en stilte. Het enige dat je hoort zijn de bellen die aan de nek van de kameel hangen. En af en toe de kamelenjongen die heel erg hard aan het telefoneren is. Weer zo’n raar beeld! Na een tijdje heb ik al een zere kont maar ik zeg niks, ik ga natuurlijk niet zeuren als ik zo iets bijzonders mag meemaken! We zien onderweg een aantal kleurrijke vrouwen water halen uit een put en we zien een paar pauwen in het wild, heel leuk.

Het wiebelt en wiebelt, vooral als we een beetje berg op de zandduinen oplopen. We stoppen op de hoogste duin en zullen hier blijven tot zonsondergang – nog ongeveer een uur. We genieten heerlijk, wat een rust en wat een uitzicht. Hele bijzondere ervaring. Al snel komen er meer toeristen op kamelensafari die allemaal op deze (nogal kleine) zandduin komen kijken. Even later komen er 3 jongens met instrumenten een welkomstlied voor ons spelen. Ze vragen onze naam en een voor een krijgen we een liedje gericht op onze naam. Heel leuk en vrolijk! Natuurlijk willen ze naderhand wel geld. Even later komen er jongens die chips, bier en cola verkopen. Gelukkig neemt hij het afval wel mee. Jammer genoeg ligt er toch nog redelijk wat afval hier op de zandduinen. Er komt een jongen aan zonder onderarmen die vraagt om geld – ik kan er bijna niet naar kijken. We geven hem een paar roepies, ik moet ze in zijn zak stoppen omdat hij ze niet kan aanpakken. Ik zie een aantal teken door het zand rennen en wordt al een beetje zenuwachtig voor de nacht in de woestijn…

Na zonsondergang rijdt iedereen per kameel terug naar zijn eigen kamp. Hier krijgen we eten en na het eten mogen we beslissen of we in de woestijn willen slapen of in een hutje op het kamp. Het licht valt al snel uit en we improviseren een lampje: een zaklamp onder mijn rieten hoed. Heel leuk effect, net een echt sfeerlampje. We krijgen een lekkere thali (allemaal van die losse bakjes met andere gerechten, met daarnaast rijst en chapatti). Tijdens het eten vliegen er enorm veel insecten rond en voel ik ze overal. Ik maak een hoofddoek maar ben bang hoe het in de woestijn zal zijn. Op de grond loopt een kakkerlak… Een paar meiden die we in het hotel in Jodhpur hebben leren kennen vertelden ons dat er een hoop kakkerlakken tijdens het eten waren, en dat er tijdens de nacht in woestijn insecten waren en honden rondliepen en jankte. Tijdens het eten komen er nog 2 Japanse meisjes aan die door het openbaar vervoer wat aan de late kant waren. Hun Engels is zo slecht en ze herhalen alles drie keer en lachen als geiten – het zorgt wel voor hele grappige zinnen en we liggen regelmatig dubbel. De eigenaar vraagt of ze thee willen bij het eten. “No tea, no tea, no tea” maar het klinkt precies als “naughty naughty naughty”. Erg leuk met al die preutse Indiërs om je heen.

Na het eten vertrekken we – het is pikdonker. Gelukkig hoeven we niet meer op de kamelen zelf, want we gaan met de kamelenkar (de Japanse meisjes wel, er is te weinig plek en wij waren immers eerder). We zitten op de kar samen met een hoop dekens en stretchers en vertrekken in het donker. De rit is redelijk lang maar erg leuk. We kletsen gezellig en de frisse lucht is heerlijk. Er zijn immens veel sterren en ik zie de Melkweg voor het eerst. Er is bijna geen maan dus we verwachten dat het pik donker is in de zandduinen van de woestijn.

We komen in de zandduinen, de kamelenjongens maken onze bedden. Ik en mama naast elkaar, de twee Japanse meisjes samen een stukje verderop, de Zwitser verderop alleen en de kamelenjongens op de kar. In zijn beste Engels probeert de kamelenjongen ons duidelijk te maken dat we niet bang hoeven te zijn – en dat als we wel bang zijn of ‘any problem’ – dan kunnen we hem roepen. Hij zegt dat de honden niet gevaarlijk zijn. We krijgen een hoop dekens terwijl het helemaal niet koud is. Gelukkig hebben we onze eigen (heilige)lakenzakken weer bij ons– dat geeft altijd een fris gevoel. We liggen naar de sterren te kijken en het is heel bijzonder, het windje is lekker. We slapen helaas al snel (of gelukkig? Dan krijgen we niks van de beesten mee). ’s Ochtends vroeg zie ik allemaal kleine vogelpootjes om onze bedden heen staan. Mama had gedroomd dat er een kat over haar heen liep, maar aangezien we hier in India nergens katten zien zullen het de vogelpootjes wel zijn geweest. We hebben geen insecten gezien, gehoord of gevoeld – en ook geen honden. ’s Ochtends wakker worden in de woestijn was toch wel heel erg bijzonder! We zijn naar de bovenste zandduin gelopen en daar hebben we de zonsopkomst gezien. Daarna gaan we al snel terug naar het kamp en krijgen we ontbijt.

We rijden door naar Jaisalmer en hebben daar een heel leuk hotel! Een leuke binnenplaats met groot zwembad en leuke muziek, gezellige kleuren, spiegeltjes en doeken. Onze kamer kijkt uit op het zwembad. De eigenaar wil dat we het gevoel hebben thuis te zijn en niet in een hotel. Hij zegt dat we altijd bij hem binnen mogen lopen en mee mogen eten – zijn huis ligt aan zwembad. “I’m your brother in India”. Ik denk dat hij toch raar zal opkijken als we ineens aankloppen bij hem thuis ;-) Maar heel lief bedoeld natuurlijk!

Weer een echt vakantie gevoel hier! Onze rooftop heeft wederom mooi uitzicht op het goudkleurige fort. Jaisalmer wordt ook wel the Golden City genoemd – alle huisjes zijn ook gebouwd van gele zandsteen. Het bijzondere aan dit fort is dat er nog zo’n 2000 mensen binnen de muren van het fort wonen, ook zijn er hotelletjes en een hoop toeristenwinkeltjes. Gelukkig voor ons is er die dag een staking tegen het stijgen van de benzine en diesel prijzen, waardoor alle winkels gesloten moeten blijven. Zo worden we beschermd, we kunnen niet shoppen. Binnen de muren van het fort gelden andere regels en mogen de winkels wel open zijn – al draaien ze vandaag nauwelijks omzet. En ja hoor, de eerste winkel krijgt ons weer binnen! Ik heb hele leuke kastknoppen - handgeschilderd op steen - gekocht voor in mijn nieuwe keuken. Ik vond ze geweldig. We hebben geen zin meer in Indiaas eten en eten pizza vanavond.

We blijven – gelukkig – nog een dag in Jaisalmer. Alles is op loopafstand dus we zeggen tegen Deepak – onze chauffeur- dat hij al naar huis kan gaan. Hij moet van Jaisalmer naar Delhi terug rijden (982 km) en wij nemen de nachttrein omdat we zo geen dag verliezen. Hij drukt ons nog even op het hart dat we niet tegen zijn baas moeten zeggen dat we hem eerder hebben laten gaan, en dat we niks mogen zeggen over winkels waar hij ons mee naar toe heeft genomen e.d. Chauffeurs en gidsen krijgen provisie van winkels als zij toeristen daar brengen en als zij dan iets kopen. Hij zegt dat niet te doen, maar ik geloof dat ook hij niet altijd helemaal eerlijk is. Maar goed, dat is misschien ook wel begrijpelijk. Een hoofddoel van zijn geloof is materiële rijkdom vergaren en als je ziet hoe hij thuis leeft kan hij best een paar extra centen gebruiken. Hem gunnen we het graag. Hij geeft ons een oude agenda waarin hij al zijn klanten feedback over hem laten schrijven. We schrijven heel positief natuurlijk. Hij was ook een perfect veilige chauffeur! Iets dat je niet van alle Indiërs kunt zeggen in dit verkeer. Het enige minpuntje is dat hij ons had mogen waarschuwen voor sommige nep-priesters e.d. zoals de andere chauffeur Happy wel had gedaan. Hij wil onze email adressen nog en wil een gentlemens agreement maken “Keep in touch, all life”. We geven hem een goede tip en gelukkig is hij er erg blij mee. Hij houdt het geld tegen zijn hoofd en hart aan en zegt “This is my good luck”. Hij happy, wij happy.

De volgende dag zouden we eigenlijk om 9uur moeten uitchecken maar we mogen de kamer gebruiken tot we vertrekken om 16.00uur, heel fijn. Als we vertrekken komt de eigenaar aan en zegt dat we gebracht worden “no charge” en geen autorikshaw hoeven te nemen. Ook komt hij met 4 cheese tosti’s, bananen, 2 flessen water en cake aan. Hij zegt dat ze in de nachttrein geen eten hebben. Hij wil absoluut geen geld aannemen, hij heeft het niet nodig. “I have your blessings, that is enough”, “I’m your brother in India and you’re my youngest sister” zegt hij tegen mij. “Keep in touch and write something on tripadvisor for me” roept hij als we wegrijden met de auto. Dit is een slimme zakenman, hij geeft alles weg en is heel erg gastvrij. Dit kost hem vrijwel niks en levert hem super beoordelingen op bij tripadvisor. Heel slim! Het was ook heel leuk en goed allemaal, dus we gaan natuurlijk voor hem schrijven.


De volgende keer zal ik het verhaal iets korter en bondiger houden.

Namasté