1e (heftige) dag als vrijwilliger bij Asha

Toen ik wakker werd op mijn eerste werkdag voelde ik me niet prettig alleen en ik miste mijn moeder. We hebben 3 weken 24 uur per dag met elkaar doorgebracht dus nu ze weg is moet ik erg wennen. Het was super om samen te reizen. We hebben echt lol gehad en veel gelachen.

Ik heb ’s morgens een toektoek genomen – ruim op tijd omdat ik niet weet hoelang alles duurt met dit chaotische verkeer. Ik voel me hier op straat niet prettig als ik alleen ben. Overal zijn alleen maar mannen. Ik kwam veel te vroeg aan en ik heb nog heel lang gewacht op mijn eerste les uur. Niks gaat op tijd in India, alles easy. De kinderen komen en gaan wanneer ze zin hebben, de patiënten lopen binnen of niet, de mensen van Asha Health center zitten een paar uur op een stoel te kletsen met elkaar zonder iets van werk te doen en ga zo maar door. Even wennen haha. Het is de bedoeling dat ik ’s ochtends twee keer 1 uur jongens lesgeef en ’s middag twee keer 1 uur lesgeef aan de meisjes. Asha is niet de echte school van de kinderen uit de slop maar meer een soort van buurthuis en health center voor de slop Jeevan Nagar waar ze wat computerles kunnen krijgen en hulp met Engels; en als er vrijwilligers zijn Engelse les. Er is nu al 3 maanden geen vrijwilliger meer geweest.

De eerste klas begon met 13 jongens. In koor roepen ze “Goodmorning Ma’am”. Van sommige kinderen is het Engels redelijk en begrijpen ze wat ik zeg of uitleg; en andere verstaan geen woord en kunnen alleen “Hello ma’am” en “Copy?” in het Engels zeggen. Het klaslokaaltje is heel klein maar heel leuk beschilderd met kleuren en bloemen en dieren; het werk van een andere vrijwilliger. De kinderen zitten op de grond op een mat en ik moet op een stoel zitten voor het whiteboard. De jongens willen Engelse les maar alleen een paar enkelingen hebben een schrift en pen bij zich – ik vraag of ze dit de volgende les a.u.b. willen meenemen. Ik probeer de namen te onthouden van alle kinderen maar dat is erg lastig, het zijn er zo veel en de namen zijn zo anders! Alleen van een paar lawaaimakers weet ik de namen. Eerste les is niet echt een Engelse les maar meer een introductie van elkaar en we eindigen met galgje – in het Engels natuurlijk. De kinderen zijn lawaaierig en luisteren niet goed naar me. Op een gegeven moment staat er één jongen op en verteld aan Anita dat er een jongentje stout is en niet luistert. Ze komt de klas binnen en begint gigantisch te schreeuwen, het doet pijn aan mijn oren. Ze slaat het jongetje en trekt hem aan zijn oor naar de voorkant van de mat waar hij moet zitten. Alle kinderen zijn dood stil als Anita in beeld komt. Iemand anders klikt over 2 andere jongetjes en deze krijgen ook een goede klap. Stoom komt uit Anita’s oren en zo aardig vind ik haar ineens niet meer. Ik schrok er erg van maar heb niks gezegd; het zal wel bij hun cultuur horen? Ik weet nu wel dat ik niet naar haar toe ga als de kinderen niet luisteren, ik stuur ze zelf wel weg of los het wel op maar ik vind het echt niet leuk als die kinderen worden geslagen omdat ze niet naar mij luisteren. Ik houd de tijd in de gaten en stop na één uur. Dat was achteraf niet nodig geweest (maar ik ben nu eenmaal gewend om te letten op de tijd) want ik heb 3 uur moeten wachten tot ik de volgende groep meisjes kreeg. De tweede groep jongens is niet komen opdagen.

Tijdens die 3 uur wachten mocht ik niet naar buiten, ik moest in het gebouwtje blijven. Ze vinden het niet veilig omdat de jongens van de sloppen blanke meisjes te interessant vinden. Ze doen het hek dicht. Op deze manier krijg ik niets mee van de sloppen of hoe het eraan toe gaat op straat daar. Afgelopen zaterdag heb ik samen met mijn moeder een kleine rondleiding gehad door de sloppen om het te zien. Nu ben ik bang dat het daarbij blijft. Alle huizen in de sloppen zijn van steen; het zijn geen tenten, alle huizen hebben een waterkoeler en een keukenstelletje. De sanitaire faciliteiten zijn ergens gecentraliseerd en worden gedeeld. Iedereen loopt huizen van elkaar in; het is een grote familie. De gangetjes zijn erg smal! Ik was erg bang voor de stank maar dat viel reuze mee. De huisjes zijn niet groot en op het dak ligt vaak verschrikkelijk veel rotzooi, sommige zien er best gezellig uit en zijn vrolijk beschilderd. De 3 vrouwen die in het Asha center werken – 2 ervan komen zelf uit de sloppen maar zitten in de woman’s group – praten vol temperament met elkaar. Alles natuurlijk in Hindi waar ik niks van kan verstaan. Alleen Anita spreekt Engels, de andere twee niet. Anita praat af en toe wel met me maar niet echt veel; dan is 3 uur wachten lang. Tijdens de lunchpauze komen alle ijzeren bakjes met Indiaas eten en Chapatti’s op tafel; ik eet mijn eigen yoghurt en cruesli. Het Indiase eten bevalt me niet zo!

Daarna geef ik de meisjes les; die nog drukker zijn dan de jongens. De klas is zo vol! Alle kinderen zitten door elkaar en rennen en schreeuwen, kinderen van 3 jaar en ook van 16 jaar. Sommige zijn echt engeltjes en schrijven briefjes voor me (Jamilla is Manisha teacher, me love Jamilla). Anita komt de klas binnen en verteld dat dat normaal niet de bedoeling is maar dat ik nu maar alle kinderen moet nemen omdat er wat ergs is gebeurd. Een meisje uit de slop (17 jaar) heeft zelfmoord gepleegd… Iedereen is geschokt en de hele slop is aan het huilen en in rouw. De moeder van het meisje is een paar maanden geleden overleden en ze woonden nog alleen samen met haar 3 broers. Ze heeft zichzelf vergiftigd met teveel pillen en medicijnen. Roddels gaan rond dat er iets met jongens speelden maar niemand weet wat er precies is of is gebeurd; en niemand zal het te weten komen. In de gang van het Health center ligt de dochter (16) van één van de vrouwen en ze valt constant flauw. Ze heeft al weken hoofdpijn en is onder behandeling bij een ziekenhuis; ook al kunnen ze het eigenlijk niet betalen. Ze twijfelen of ze haar later naar het ziekenhuis zullen brengen om alles te checken want dat is erg duur. Gelukkig doen ze het wel. (Ze liet me vandaag de rekening van het ziekenhuis zien, het was 250 Roepies, dat is minder dan €4,-. Over dit bedrag moeten ze hier twijfelen om naar een dokter te gaan of niet. 70% leeft hier onder de armoedegrens) De sfeer en drukte die overal hangt in de slop en bij Asha helpt niet echt mee aan mijn welbevinden die dag.

Je wordt hier echt met je neus op de feiten gedrukt. Het leven hier is zo heftig. Er zijn zo ontzettend veel mensen hier die helemaal niks hebben. Wat me wel opvalt en wat ik een beetje vreemd vindt is dat zelfs de vrouwen uit de sloppen prachtige sari’s aanhebben en veel sieraden dragen. Blijkbaar geven ze hier toch hun geld aan uit? Een aantal Indiërs hebben me hier verteld dat je geen medelijden moet hebben met de armen en de bedelaars omdat ze zelf voor dit leven kiezen. Ik vind het wel typisch dat ik al van 3 andere mensen hetzelfde verhaal hoor. Ik weet niet of het nu waar is of dat de regering maar vaak genoeg verkondigd dat ze goed zijn voor de mensen en dat ze zelf kiezen voor dit leven zodat veel Indiërs het gaan geloven. Wat ze zeggen is dat er geen echte sloppen bestaan in Delhi – wel in de buitenwijken en dorpen verder van Delhi, maar niet in Delhi (20 miljoen inwoners). De mensen uit de sloppen hebben bijna allemaal een baan zoals schoonmaker of chauffeur. Al het geld dat ze verdienen geven ze na werktijd uit aan alcohol en drugs, daarom zijn ze arm. De regering geeft ze betere huizen waar ze genoeg ruimte hebben voor hun familie. Men zegt dat ze alsnog terugtrekken naar de sloppen en het huis dat ze aangeboden krijgen verhuren aan anderen. Ik denk dat dit nogal veel vooroordelen zijn en dat het niet echt zo is; maar daar zal ik nog achter komen als ik langer werk bij de sloppen. De echte bedelaars en kinderen op straat zijn in handen van de maffia zegt men. De maffia steelt kinderen van rijke Indiërs (er verdwijnen wel 2 kinderen per dag in Delhi) en laten hen aandoenlijk bedelen op straat. De Indiërs adviseren ons om geen geld te geven aan bedelaars, omdat dit zo in stand blijft. Je kunt ze wel eten geven (ik heb het geprobeerd en meestal nemen ze het niet aan, ze willen alleen geld geen eten). Ook de mensen zonder benen en armen die zwaar gehandicapt zijn zou je geen geld moeten geven, ook zij worden zo verminkt door de maffia om geld te krijgen. Ik weet niet of ik dit allemaal geloof. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat je echt zo veel geld krijgt met bedelen? En als je kijkt naar het ongelofelijke chaotische verkeer op straat lijkt het me niet raar dat er af en toe mensen overreden worden en twee benen missen. Ik hoor zoveel verschillende verhalen van mensen en zie zo veel op straat; het is ongelofelijk. Soms ben ik in de war en weet ik niet hoe het echt werkt en hoe het nu echt zit. Zijn het vooroordelen? Werkt het echt zo hier? Ik ben benieuwd of ik daar nog een goed beeld over krijg. Je ziet wel op iedere meter van de straat dat het leven heftig en intens is hier. Overal is lawaai, stank, afval en mensen met getekende gezichten. Ik heb kinderen van 6 jaar op de markt gezien die als een kei konden verkopen. 6 jaar.. De blik die ze in hun ogen hadden, als volwassenen. Kinderen kunnen hier geen kinderen zijn. Het leven hier is voor zo veel mensen puur overleven. Sommige mensen die ik zie lijken hier gelukkig mee te zijn (en ik denk dat ze zich dood zouden vervelen en ongelukkig zouden zijn als ze een leven zouden hebben zoals in Nederland) en andere hebben een getekend gezicht en lijken diep ongelukkig. Ik vind het soms te heftig om alles te zien en overal over na te denken, dan negeer ik maar gewoon alles dat ik zie om me heen; de straatkinderen die half naakt tussen het verkeer lopen, de open riolering, het afval dat ze verbranden op de straten omdat ze het nergens kwijt kunnen… Deze dingen negeren is niet goed maar soms is het gewoon te veel.

Voor ik de toektoek instap na het lesgeven maakt Anita me bang door zich zorgen te maken over het feit dat ik alleen ben en dat de toektoek me kan brengen naar waar hij wil; ik weet de weg toch niet. In de toektoek herken ik de weg terug niet en voel ik me verschrikkelijk; ik kan mijn tranen nauwelijks binnen houden. Ik voel me alleen en niet veilig in deze heftige wereld.

Toen ik terug op mijn kamer kwam belde Alina me op; ze was in Delhi en wilde me ontmoeten! Wat een perfecte timing. (Ik heb haar ontmoet tijdens een trekking in de bergen in Kashmir en we hebben nummers uitgewisseld. Ze is een half jaar alleen op reis en zou nog naar Delhi komen). Ze is naar mijn kamer gekomen en we hebben tijd samen doorgebracht en samen een kamer gedeeld. Vanaf minuut 1 was het heel gezellig en de klik was super! We hadden zo veel gespreksstof en dezelfde ervaringen, echt was heel fijn om daarover te praten. We hebben een super avond gehad.

’s Avonds denk ik dat de kinderen misschien wel zo druk waren omdat er een hoop gaande was en dat het woensdag wel beter zal zijn. Zo’n gebeurtenis is ook niet niks. Dinsdag had ik vrij omdat het de verjaardag was van Mahad Magandhi.

De eerste dag is heftig geweest en me niet goed bevallen. Ik vond het niet leuk. Ik hoop dat woensdag beter zal zijn. Ik ben blij dat ik even een dagje kan afschakelen.