Taj Mahal en Dharamsala

19 oktober
Zaterdagochtend zijn we om 5.00 uur opgestaan en vertrokken naar Agra om de Taj Mahal te zien. Toen we vlakbij de Taj waren stopte onze chauffeur en liet hij een gids naar binnen die ons gratis zou rondleiden en dan the Star of India zou laten zien. Omdat ik hier 6 weken geleden ook was en Marianne ook al eerder wisten we precies hoe en wat en hebben we meteen gezegd dat we geen gids wilden. Ons plan was om een tijdje bij de Taj Mahal te zitten en lopen, in het parkje zitten en we zouden as van oma uitstrooien hier omdat de Taj Mahal toch wel een hele bijzondere betekenis heeft bij oma. Gevolgd worden of opgejaagd worden door een gids was dus geen optie. “You don’t need a guide?”. Marianne: “No I am my own guide”.

Voor de ingang van de Taj Mahal was er een man die deed alsof hij onze gids was en wees ons waar de buitelanders rij was, waar je schoenenkapjes en water moest halen. We wilde snel van hem af zijn voordat hij ons geld zou vragen en Marianne riep: “Yes I know I was here yesterday”, om van hem af te komen. Zijn antwoord was: “Not possible, Taj Mahal is closed on Friday”. Haha oeps beetje gênant maar de boodschap was hem wel duidelijk. Tijdens de beveiligingschecks was ik wel een beetje zenuwachtig omdat ik as mee naar binnen wilde nemen. Bij het eerste röntgen poortje en controle vroeg de dame al wat het was en met het antwoord ‘powder’ nam ze genoegen en ik mocht doorlopen. Daarna moest mijn tasje door een röntgen apparaat en keek de man een beetje raar naar mijn bakje as en vroeg wat erin zat. Ik zei ‘powder’, hij keek er nog een keer twijfel achtig naar en gaf het maar terug. Dat ging goed! De Taj Mahal was natuurlijk weer prachtig van buiten, van binnen waar de 2 tombes liggen vind ik hem zelf niet zo interessant. Wat ik daar jammer vindt is dat de beveiligers constant fluiten op fluitjes en “Hurry hurry” roepen, zo toeristisch is het er. Marianne en ik hebben de grootste en mooiste boom uitgezocht en daar een deel van de as uitgestrooid. Het was een heel mooi plekje.

Eenmaal terug bij onze taxi vroegen we de chauffeur om ons naar de ‘Baby Taj’ te brengen. Na een klein stukje rijden zette hij ons af bij de zaak waar onze vorige taxi ons 6 weken geleden ook had afgezet – de dure juwelier en nog veel meer. We vroegen of dit de Baby Taj was en hij zei ja. Leuk geprobeerd, hij deed onnozel alsof hij dacht dat we een Baby Taj van marmer of iets dergelijks wilde kopen. Dat was trouwens wel heel slim bedacht van hem want zo snugger is hij niet. We zijn niet uitgestapt en verder gereden naar de echte Baby Taj. In die rit was hij een stuk minder vrolijk – hij was zijn provisie natuurlijk misgelopen. De Baby Taj was mooi met veel inlegwerk (we hebben hem alleen van de buitenkant bekeken) maar hij was anders dan ik had verwacht. Ik had verwacht dat hij de Taj Mahal van wit marmer in het klein was, maar de vorm was totaal anders en er was niets wits te zien.

We zijn op tijd teruggereden richting Delhi omdat we een stop wilde maken in Faridabad. Faridabad is de stad waar mijn oma en opa, tantes en vader vroeger hebben gewoond en waar mijn opa bij de grote Bata fabriek werkten. We wilde de Bata fabriek en het huis in de kolonie opzoeken maar we hebben het helaas niet kunnen vinden. Faridabad is nu een grote stad met 1000e auto’s en heel veel afval en uitlaatgassen. Marianne is hier 4 jaar geleden geweest maar herkende er helemaal niets meer van. Toen kon ze de Bata fabriek vanaf de weg zien liggen. We hebben het even nagevraagd maar de Bata fabriek schijnt afgebroken te zijn, helaas, zo veel kan er veranderen in 4 jaar tijd. In Delhi hebben we beide slippers van Bata gekocht omdat ik dat toch heel leuk vond!
We overnachten alleen zaterdag nacht in Delhi en vertrekken zondag ochtend vroeg om 6 uur naar Dharamsala. ’s Ochtends vroeg toen ik een douche wilde nemen kwam er zwart (!) water uit de kraan en de douche. Toen ik het ging melden aan de receptie zei hij doodleuk dat het water op was dat dit uit het onderste van het reservaat kwam, ik moest de kraan 20 minuten laten lopen en dan was het wel weg. Geen verbaasd gezicht of geen sorry. Dit was inmiddels al het 3e hotel in Delhi van de 3 nachten dat we er zijn en als we terug komen gaan we vrolijk weer naar een ander. In alle hotels is er wel wat mis hier in Delhi.

De weg naar Dharamsala was erg lang, 12 uur in de auto. De chauffeurs beweerde dat het maar 6 uur rijden zou zijn. De weg is 500 kilometer en de laatste 150 kilometer zijn berg opwaarts en met haarspeld bochten, dat lukt nooit dus. Onderweg zagen we heel erg veel aapjes langs en op de weg. Ook was er een bus van de baan afgevlogen tegen een boom, die de bus gelukkig tegen gehouden heeft van het ravijn. Later in Dharamsala zagen we aanbiedingen voor deze bus; omgerekend €15,- voor een busrit van 12 uur en 500 kilometer. We zijn heel blij met onze iets duurdere maar nog steeds spotgoedkope taxi.

Ons hotel ligt in de Dalai Lama Road – waar de Dalai Lama resideert – en heeft een prachtig uitzicht over de bergen en het rustige stadje. Buiten ons raam is een brede balk beton waar we af en toe lekker in het zonnetje zitten, van het uitzicht genieten en ons koffietje drinken. Toen ik onder de douche stond riep Marianne mij dat ik snel moest komen kijken want er zaten 2 apen precies op de plek waar wij onze koffie dronken. Daarna liepen ze over de betonnen rand door en gingen ze bij een verdere buurman naar binnen. Eerst ging zijn arm naar binnen en keek hij even om zich heen links en rechts, daarna volgde zijn andere arm en zaten beide apen in de hotelkamer!! Wij stonden aan het raam stiekem te lachen en kijken en met onze camera’s in de aanslag. Na 2 minuten kwamen de apen rustig het raam weer uit gelopen gevolgd door een naakte man die met zijn washandje liep te wapperen. Dat was een heel grappig gezicht haha.

De temperatuur en lucht was in Dharamsala heel anders dan in Delhi. Overdag in de zon was de temperatuur lekker maar zodra de zon onder ging was het echt koud, we sliepen ’s nachts zelfs met een verwarming aan. Door de bezetting van China in Tibet moest de Dalai Lama vluchten naar een ander land. De Indiase regering heeft hem de stad Dharamsala aangeboden en daar leeft hij nu in ballingschap. Het grootste deel van de bevolking hier is dus Tibetaan en het zijn hele prettige vriendelijke mensen, heel anders dan de (Noord) Indiërs. Ze zijn welgemeend aardig en lachen vriendelijk naar je, ze maken een praatje en zijn geen opdringerige verkopers. De sfeer in Dharamsala is heel prettig (eigenlijk is het Mc Leod Ganj dat naast Dharamsala ligt omdat daar meer te zien is dan Dharamsala zelf). Mijn ogen werden als magneten getrokken naar alle kraampjes met prachtige spullen! Mezelf beheersen in mooie spullen kopen is iedere dag weer een uitdaging, waar ik vaak in faal. Ik zie zo veel Lama’s op straat die ik zou willen fotograferen maar ik vind het een beetje gênant om te doen.

De grote tempel naast het huis van de Dalai Lama ligt bij ons in de straat, daar gaan we meerdere keren op een dag naartoe. De tempel is heel mooi van binnen. Alle muren zijn behangen met behang vol met Boeddha’s en alle soorten goden uit het Boeddhisme. De enorme gouden Boeddha beelden, lampjes, sieraden en eten dat geofferd wordt en biddende monniken is bijzonder om te zien. Aan de buitenkant van de tempel staat een blok met gebedswielen die we regelmatig draaien. In zo’n gebedswiel zitten briefjes met de mantra Om mani peme hoeng (mantra van de meditatie van het mededogen – waar deze 14e Dalai Lama voor staat). Hoe vaker je deze mantra zegt in je leven hoe meer mededogen je kunt ontwikkelen hoe gelukkiger je zou worden. Als je aan deze gebedswielen draait en de mantra zegt wordt hij veelvoudig vermenigvuldigd – meer geluk dus. Marianne gaat wat vaker de tempel zelf in en ik vind het buiten heel rustig en een mooi plekje om in het zonnetje op te warmen.

Op een gegeven moment als ik op mijn plekje in de zon voor het huis van de Dalai Lama zit zie ik een man achter het hek op zijn terrein lopen met dezelfde bril, dezelfde kleding, dezelfde lengte en de zelfde uitdrukking – denk ik tenminste. Ik ben ervan overtuigd dat het hem was! Alhoewel dat niet echt mogelijk is. Hij zou namelijk in New York zijn en pas 2 dagen later in Dharamsala aankomen om een teaching te geven (shit, dat moeten we net missen) ... maar je weet maar nooit! Misschien is hij eerder terug gekomen. Ik denk dat het hem was. De dag daarna waren ze allemaal druk aan het poetsen en vegen en waren ze in de hele tempel meditatiematten aan het neerleggen. Genoeg voorbereidingen dus!
De 12 uur lange rit terug was een ware dodenrit! Het eerste gedeelte van de weg waren bergpassen, daarna een stuk héél slechte onverharde weg en daarna een smalle eenbaansweg in twee richtingen. Op die smalle eenbaanswegen rijden enorm veel vrachtwagens en onze chauffeurs – iedereen overigens – wil constant inhalen. Soms is het echt levensgevaarlijk en kun je beter niet voor je kijken! Hij haalt in op een stuk waar helemaal geen ruimte is en waar de volgende vrachtwagen al in tegengestelde richting komt aan denderen. Onderweg praten met onze chauffeur of hem dingen vragen is ook niet echt een succes. Zodra je hem iets vraagt draait hij zich 180 graden om en omdat hij niet zo snugger is en zijn Engels niet denderend draait hij zich gemiddeld veeeel te lang om! We hadden al snel door dat we alle opmerkingen en vragen maar even moesten opsparen tot we een pauze hadden. Onderweg hebben we ook nog een lekke band gehad. Na de lange rit waren we redelijk gaar en hadden we gelukkig – inmiddels ons 4e – een prachtig hotel! De bedden, kussens en regendouche waren goddelijk en na een borreltje gaan we gauw naar bed. De dag erna zouden we al op tijd vertrekken richting het vliegveld om naar Varanasi te vliegen.

’s Ochtends vroeg was het eventjes spannend. We zaten op onze ruim van tevoren bestelde taxi te wachten die een 25 minuten op zich liet wachten. Marianne is gaan bellen en toen bleek de chauffeur een lekke band te hebben dus we moesten maar een andere taxi nemen. Ze hadden ons natuurlijk niet gebeld om mede te delen dat de taxi niet kwam.