Heilige stad Varanasi

Na een goede vlucht zijn we aangekomen op Varanasi airport. Na de bijna-gestolen-koffer ervaring in Kashmir letten we nu goed op bij de ophaal band. Gelukkig heb ik een opvallende backpack en Marianne een opvallende knal oranje koffer en is alles goed gegaan. Op het vliegveld hebben we een prepaid taxi genomen naar het 22 kilometer verder gelegen Ideal Tower Hotel. Onze koffers werden in de auto gedragen en we hadden ineens 2 mannetjes in de auto in plaats van één. De ene was stil en was de chauffeur terwijl de andere heel geïnteresseerd een gesprek probeerde aan te knopen. Uiteindelijk wist hij dat we nog naar Bodgaya zouden gaan en probeerde hij ons een taxirit of tour aan te bieden. Heel voorspelbaar maar heel handig voor ons als prijs oriëntatie. We hebben zijn kaartje meegenomen maar toen hij door had dat er niet te veel te verkopen was aan ons stapte hij uit en reden wij door. Direct nadat hij uitstapte begon onze chauffeur te spreken dat deze gids de baas van zijn auto was en gaf hij ons zijn eigen kaartje en drukte ons op het hart dat we hem moesten bellen. Zijn Engels was bar slecht – zoals heel veel Indiërs – hij zegt over “Oké” of “Yes” op, oké of yes is meestal het teken dat ze er niets van begrijpen. In het hotel hebben we nog wat prijzen opgevraagd en de prijsverschillen zijn groot. Uiteindelijk heb ik onderhandeld met de eerste gids man en gaan we voor een goede prijs met hem naar Bodgaya. We gaan daar twee nachten overnachten en de taxi wacht dan op ons.

Aangekomen in de hotelkamer gaan we meteen op pad naar het centrum van Varanasi dat langs de Ganges loopt. We nemen een cyclerickshaw. De driver draagt een dotti (lap dat hij tussen zijn benen vastknoopt) en zijn overhemd is doorweekt van het fietsen in dit warme weer. Het is nog steeds 37 graden hier, alleen in de avonden begint het ietsjes af te koelen. Hij lacht breeduit en zijn hele mond en tanden zijn knal rood/bruin. Het ziet er echt uit alsof hij verrotte tanden heeft, bah. Deze (armere) mensen lopen de hele dag op Phaan blad te kauwen. Het Phaan bestaat uit nootmuskaat en een bepaalde noot waar de rode kleur vanuit komt. Het is een genotsmiddel en is een beetje verdovend en verslavend, een hele goedkope manier. Ze kauwen en kauwen erop en het sap spugen ze dan uit. Overal op straat liggen rode kwakjes van de Phaan spugers. Hij biedt aan om op ons te wachten – “ No charge” – en ons dan weer terug te brengen naar het hotel, we hoeven hem pas aan het einde te betalen. Dat doen we toch maar niet, er zijn zo ontzettend veel rickshaw drivers, stel we vinden hem niet meer terug in de drukte dan heeft die arme man geen geld. Het is natuurlijk heel slim want wij toeristen zullen dan eerder naar hem zoeken omdat we het niet kunnen maken om een arm persoon niet te betalen.

Hij brengt ons naar een plek waar we de gouden tempel van de Hindoes kunnen bekijken. We vragen hem om mee te lopen zodat de gidsen ons met rust laten maar dat gaat niet. Hij is geen gids en toen hij een klein stukje met ons de goede richting in liep begonnen ze allemaal tegen hem te schreeuwen, dat kan dus echt niet. Iedereen heeft zijn eigen taak. Hij was erg aardig en sprak goed Engels voor de verandering, aan het einde stond hij op precies dezelfde plek lachend en zwaaiend op ons te wachten. Om bij de tempel te komen moet je door een doolhof van kleine steegjes lopen – het was gelukkig niet zo druk toen wij er waren. Dat komt omdat alle mensen zich waarschijnlijk aan het klaarmaken waren voor de avond. Het Durga feest van de Hindoes is 2 dagen geleden gestart en dat betekend dat er 21 dagen lang tot aan de Diwali (lichtfeest) elke avond een andere god wordt geëerd. Iedere avond offeren ze offerandes gemaakt van oranje bloemen op een groen blad en een kaarsje en geld. Die avond waren er een hoop festiviteiten langs de crematies bij de Ganges waarvoor iedereen zich mooi maakten. Vrouwen in prachtige kleuren sari’s en heiligen die langs de Ganges zaten te wachten tot het tijd was. Deze heilige sadu’s hebben oranje lappen om en zijn meestal bloot op het bovenlijf, hebben een hele grote knot of dreads boven op hun hoofd en hun gezicht is beschilderd. In de steegjes was het erg smal en de winkels liggen heel hoog. We hebben geluk dat de moesson is afgelopen want tijdens de moesson overstroomd de Ganges regelmatig in deze steegjes, daarom liggen de winkels hoog. Stel je voor… dan drijft dat vieze water met drollen, afval en ledematen door de steegjes. In de steegjes lopen de koeien die natuurlijk voorrang hebben op alles en iedereen en liggen oude mensen in steegjes hun laatste uren te tellen. De Indiërs willen dolgraag sterven in de heilige (Hindoe)stad Varanasi omdat ze dan hopen om sneller verlicht te worden. Het is toch wel een raar idee dat mensen uit heel India naar Varanasi komen om hier dood te gaan. Ze liggen soms gewoon op de straat te wachten.

De cyclerickshaw heeft ons verder gefietst naar één van de crematieplaatsen langs de Ganges. Toen we de trap omlaag richting de Ganges namen vroeg in Marianne om eerst even vanaf een afstandje te kijken en wachten omdat ik een beetje bang was wat ik zou zien. Ik wist dat er lijken verbrand zouden worden en ik had geen idee in welke staat ik die zou treffen. Vanaf daar zagen we 5 verschillende vuurtjes, allemaal maar 5 meter van elkaar verwijdert. Op ieder vuurtje ligt één lijk, alle lijken op de vuurtjes die we zagen waren in een andere staat van ontbinding. Er was één vuurtje dat zo te zien pas was aangestoken, daar stak nog een arm uit. We stonden op zo’n 30 meter afstand van de vuurtjes. In een ander vuurtje waren ze met 2 grote houten stokken aan het porren om de ledematen te verplaatsen zodat ze beter verbranden. Één andere was alleen nog aan het smeulen dus bijna alles was al verbrand. Alle vuren branden ongeveer 3 uur lang, de mannen branden iets langer dan de vrouwen omdat ze vastere botten hebben. Bij de mannen verbrand het borst bot niet en bij de vrouwen de heupen niet. De familie van de overledenen staan soms te kijken naast het vuur, het hoofd van de familie moet het vuur aansteken. Er waren buiten ons helemaal geen vrouwen daar beneden. De vrouwen mogen niet naar de crematies komen kijken omdat ze te veel huilen en omdat ze bang zijn dat ze van ellende bij hun man in het vuur springen. Alle botten van de overledenen die in het vuur niet worden verbrand worden verzameld in een bak. De lijkenpikkers – mensen zonder kaste – mogen hier nog zoeken naar sieraden en goud en dit meenemen en vervolgens worden de botten in de Ganges gegooid zodat de vissen ze nog kunnen eten. Die bak stond nog dichter bij ons en ik zag er nog een skelethand in liggen. Heel heftig allemaal! Omdat de lijken in het vuur al in verdere staat van ontbinding waren heb ik (gelukkig) geen ledemaat met vlees zien verbanden, alleen de botten nog gezien.

Er zijn meerdere plekken langs de Ganges waar echt 24 uur per dag mensen worden gecremeerd. Ongelofelijk veel! Er kwam een vriendelijke jongen naar ons toe en vertelde dat we beter een ander plekje konden zoeken om toe te kijken omdat wij precies op de plek stonden waar de lijken naar beneden werden gedragen. Het was een hele vriendelijke en nette jongen – geen gids – die ons wat vertelde over de rituelen en de plek zelf. Zwangere vrouwen worden in een rode sari gewikkeld; kinderen, heiligen en mensen die gebeten zijn door een slang worden in een witte sari gewikkeld. Zij worden niet gecremeerd maar met een bootje naar het midden van de Ganges gebracht en daar met een steen eraan in de rivier gegooid zodat ze naar de zeebodem zakken. Dit heb ik niet gezien, Marianne wel de vorige keer toen ze in Varanasi was. Hij bleef maar praten en praten en het gesprek eindigden met dat we de dag erna om 10 uur naar dezelfde plek moesten komen en dat hij ons dan zijn werk kon laten zien in de silk factory, hij drukte ons op het hart dat we vooral zonder gids moesten komen. Hij vertelde dat hij iedere morgen om 9 uur naar de Ganges kwam om hier zijn bad te nemen en dan bleef hij tot 10 uur om te bidden en mediteren. Deze jongen zag er zo netjes uit in zijn kleding en haar, toen hij vertelde dat hij iedere dag een bad nam in de Ganges vond ik hem een stuk minder schoon. Bah! Ik heb de Ganges nu met mijn eigen ogen gezien en gezien wat ze er allemaal in gooien en het is echt heel erg goor. Ik heb zelfs kinderen erin zien zwemmen, kopje onder. Dat is zo ongezond!

Toen we weggingen zagen we dat mensen in de file stonden – lagen eigenlijk – om gecremeerd te worden. Wij zijn letterlijk langs 2 lijken gefietst met de rickshaw. Wij wilde even wachten tot ze naar beneden werden gebracht – uit respect - maar de driver zei dat het geen probleem was. Toch wel een raar gevoel om daar zomaar langs te fietsen. Maar eigenlijk is het ook wel logisch dat je er hier niet op wacht, je kunt anders lang wachten als er 24 uur per dag lijken aangevoerd worden. De ene die we zagen lag op een houten brancard, natuurlijk wel netjes bedekt met mooie doeken, zo worden ze ook verbrand. De ander lag op de bovenkant van een auto, ook netjes bedekt. Het zag er precies zo uit als wij op skivakantie gaan met zo’n bak bovenop, nou hier lag daar een lijk op een brancard bovenop. Heel maf. Zelfs mensen uit Delhi en andere plekken worden naar Varanasi gebracht om hier gecremeerd te worden. Dat moet wel allemaal heel snel gebeuren want dode mensen moeten binnen één dag gecremeerd worden zodat de geesten snel op de juiste plek komen – de geest gaat omhoog met het vuur. Ik was nader hand wel een beetje misselijk van de gedachte (in combinatie met de heel heel heel erge uitlaatgassen). Varanasi is bijna net zo druk als Delhi maar een stuk kleiner. Ik vond de sfeer, de straatjes en de religieuze activiteiten leuker en gemoedelijker dan in Delhi.

De Indiërs zijn een kei in niet luisteren, wat deels ook vaak komt door het gebrekkige Engels denk ik. In ons hotel had ik spaghetti Carbonara besteld – op het menu stond met bacon. Toen ik mijn spaghetti kreeg zat er kip in en geen bacon. Ik vroeg aan de ober wat er op mijn bord lag en hij zei vriendelijk “Chicken”. Ik zei dat er op het menu bacon stond en hij antwoorde vriendelijk lachend met “Yes chicken”. Ik vroeg het nog een keer en kreeg weer hetzelfde antwoord van hem. Laatste hele simpele poging en ik vroeg om bacon en hij antwoorden: “No bacon today, chicken”. Zo werkt dat hier dus haha. We waren vandaag ook in een winkel waar we een sjaal wilde kopen. We hebben wel 100 keer gezegd dat we een lange sjaal wilde en geen vierkanten. Steeds maar weer blijven ze vierkanten laten zien! Ze luisteren niet echt en daarnaast is dat ook gewoon hun verkoop techniek denk ik.

Ik heb erg veel problemen met internet, vandaar dat de blog plaatsen soms wat langer duurt. Morgenochtend vertrekken we naar Bodgaya.